Zout

Een stuk of vijf maatschappijtjes vliegen tussen de eilanden van de Antillen. Eenmaal op Curaçao is dat natuurlijk aantrekkelijk. Aruba lijkt ons niks; Amerikaans en druk met ruim honderdduizend inwoners. Bonaire is groter dan Aruba en heeft net zoveel inwoners als flamingo’s: 15.000.

Met een vliegbrommer voor negen personen maken we in 20 minuten de overtocht. We vliegen door wolken, zien geregeld zee en zitten als sardientjes in blik. Het blijft het gevoel geven dat je aan de goden bent overgeleverd.

Bonaire heeft nog een paar vreemde bewoners; wilde ezels. Rijdend door het cactuslandschap komen we ze tegen. Ze zijn schuw en rennen weg als we dichtbij komen. Dat geldt ook voor de flamingo’s. Ze zijn prachtig maar dichtbij kom je niet.

Het eiland ademt een geheel andere sfeer uit dan Curaçao en we twijfelen of we hier niet een paar dagen hadden moeten zijn. We rijden het in een anderhalf uur in de rondte.

Het is prachtig helder weer en dat geeft vooral bij de zoutvelden apart gekleurde taferelen. Het water kleurt roze en de zoutpiramides zijn oogverblindend wit. Verderop de slavenhuisjes en dan weten we weer wat een aardig volkje we zijn geweest.

In een strandtent nemen we een Amstel Bright. Met blote voetjes door het zand pakken we een strandstoel en turen naar de horizon. De tientallen toeristen, eigenlijk alleen maar surfers en duikers, zijn allemaal even relaxed. Hier is het water weer licht- en donkerblauw en de wind altijd verfrissend en aanwezig. Verveling moet hier uiteindelijk toeslaan, denken we, maar wij hebben er geen tijd voor. Onze vliegbrommer vertrekt zo weer…

In Rincón, de 2e plaats na Kralendijk, drinken we een biertje bij de kruidenierswinkel. Geweldige zaak met geregelde klandizie. Meer voor het praatje en de laatste nieuwtjes dan voor boodschappen, zo lijkt het. Op het bankje, voor de winkel, zitten de hangouderen hun krantje te spellen. We kijken om ons heen en vragen ons af wat nieuws is, in Rincón…