La Palma
Angst
Als we aankomen is het stijf bewolkt maar wel een lekker temperatuurtje. We rijden via het noorden naar de westkust; daar is de meeste kans op zon. La Palma is een verrassing, prachtig groen, heuvels, bergen en slingerende weggetjes. Zo uit het niets, binnen enkele seconden, als we een bocht nemen, komen we onder een strak blauwe lucht te rijden. Gejuich, tijd voor een wijntje op een terras!
La Palma is vulkanisch en heeft zwarte stranden. In het zuiden zijn een paar vulkanen. Het is daar veel kaler en desolater en op de kraterwand waaien de plooien uit Caroline haar broek. We nemen intrek in Puerto de Tazacorte nadat Gerrit op uiterst demonstratieve wijze een eerdere locatie in Puerto Naos non-verbaal had afgekeurd. Puerto de Tazacorte is leuk, een geinig boulevardje aan het strand met heerlijke terrasjes. Na een paar flessen Rosado wandelen we de onwijze puist op die tegen Puerto aangeplakt zit. Een afschuwelijke klim met grote stukken steil asfalt mar we halen het en hebben fraai uitzicht over La Palma.
We wandelen elke dag, gelijk drinken, eten, slap lullen en plezier maken. In de Caldera de Taburiente is het mooi lopen, als je het kunt. Het is een natuurpark met gigantische bergen en dito afgronden. Veel bomen en we wandelen als door een bos. Plots wordt het pad smaller, de afgronden dieper, de bergen hoger, kortom het ideale klimaat om angstig te worden. Het is dan ook bijna loodrecht naar beneden, zonder begroeiing dus als je gaat, houdt niets je tegen. De dames schieten erin. Ze komen nauwelijks nog vooruit en klampen zich vast aan de bergwand. Dit wordt niks. Terug dus. En dan krijgen ze weer praatjes.
De volgende dag door prachtig landschap met bloeiende amandelbloesem en typische drakenbomen. We lopen letterlijk door de wolken. Dan zie je een oud molentje op een berg, vervolgens is het verdwenen in de bewolking. Er zit weinig horeca in de wandelingen maar als we er eentje hebben, wordt deze gerund door een gesjeesde Duitse vrouw. Geen alcohol, dus zitten we aan de verse sinasappelsap. Ook lekker, maar toch. Ik filosofeer over een wet die het moet verbieden dat iets zich geen café mag noemen als er geen alcohol wordt verkocht. Het is gewoon je reinste consumentenbedrog! Gelukkig is Puerto de Tazacorte goed uitgerust. Gefrituurde inktvisjes, olijven, sarranoham, papas met mojo rojo en doe ook nog maar een litertje Rosado! De zee is onstuimig, in de verte ligt Hierro, de zon gaat onder. Morgen hetzelfde recept.
Als we de steile berg bij Puerto de Tazacorte oplopen, zit voor een kloof een oude hippie, althans daar lijkt hij op. Hij is een jaar of vijftig, zit in een sportbroekie in de zon op een steen en probeert bananen te verkopen. `Doe joe live in this hokkie?`, vragen wij als vanouds. `Nicht arbeiten`, antwoordt hij, met een vette lach op z´n gezicht. Later spreken we hem weer, hij is Spanjaard, heeft een zielig verhaal en wil pils van ons hebben. Nicht, ga maar arbeiten!
