Meganissi
Ouzo
We nemen een ruime bocht en varen langzaam de baai van Port Atheni binnen. Goed naar links kijken, want daar op de heuvel komt ons restaurant, zo wordt ons verteld. Ja, kijk, ze hebben ons gezien, ze beginnen al te zwaaien.
In de baai moet de boot achteruit ingeparkeerd worden om aan te meren. Een nauwkeurig klusje met boeien, touwen, een anker wat uit moet en een motor die alle kanten op kan bewegen. En dan met een boot van een paar ton. Euro’s welteverstaan. 
De landrotten Paul, Bea, Mirjam en ik gaan maar midden op de boot staan om niemand in de weg te lopen. Zenuwenwerk. Kan je beter aan hun overlaten, ze hebben het meer gedaan. We liggen vast. Eerst maar even een duik. Trappetje op, afdrogen, droog broekie aan en we gaan. Een minuut of één lopen naar het restaurant. Een hartelijke begroeting.
Bij Grieken krijg je sowieso het gevoel dat ze blij zijn dat je er bent. Een lange tafel, brood, wijn, biertje voor Hil – do maar two! - een zooitje dooie vissies, het is mooi. Als we wegvaren staat de hele ploeg uitbundig te zwaaien.
In Porto Spillia, een paar dagen later, hetzelfde tafereel. Hier heten de horecajongens Peppi en Kokki en Peppi staat al op de kade te wachten en helpt ons bij het aanmeren. We laten ons weer hartelijk begroeten en lopen een steile weg op naar het plaatsje Spartachori. Bovenop prachtig uitzicht over de baai, de zee en de eilanden. De zeilboten zijn kleine speeltjes die de baai voorbij of inzeilen.
Spartochori is een prachtig bejaardendorp. We drinken ouzo in een kroeg waar de gemiddelde leeftijd een jaartje of 75 is. Dat is het lot van deze eilanden; de jongeren trekken weg. Er is alleen in de zomer werk en dan nog alleen in de lagergelegen haventjes. In de hogerop gelegen dorpjes kabbelt het leven voort. Oude dametjes in het zwart, mannetjes met zwaaiende kettinkjes aan een bakkie koffie, kinderen zie je nauwelijks.
Verderop staat een prachtig café. Een stenen gebouwtje met houtwerk strak in de pastelblauwe verf. Een met druivenranken overgoten terras met typisch Griekse stoeltjes en tafeltjes. De kroegbaas is de 65 ruim gepasseerd en zeer aandoenlijk. We lopen naar binnen en daar is het helemaal een plaatje. Alles keurig geschilderd, schoon, sfeervol, een ansichtkaart. We drinken ouzo’s en denken: wat een heerlijk geregeld leven – maar je zal hier maar geboren worden -.
Ruud en Anna zijn 25 jaar getrouwd als we in Port Atheni zijn. Een jaar daarvoor had Rene T-shirts afgegeven aan de twee broers die het restaurant runnen. Hij wist dat wij een jaar later hier met z’n achten zouden eten. De twee obers weten dat we komen, ze zijn gebeld, maar snappen niet de link met de T-shirts. Eindelijk begrijpen ze het en trekken ze aan, op de achterkant staat: Ruud & Anna 25 jaar.
