China
Fietsen
De grens is nog maar met net opengesteld voor backpakkers, zo wordt ons verteld dus kopen we na lang aarzelen tickets die ons van Bangkok naar Hong Kong brengen. Van daaruit nemen we de nachtboot naar Guangzhou, het vroegere Canton. We voelen ons echt wereldreizigers. In Guangzhou is het spitsuur, met honderden fietsende Chinezen! Onvoorstelbaar.
Op de markt wordt alles wat leeft verkocht, vis, hond, slang, zeg het maar. In een mand ligt een slang. Een Chinees wil daar iets van hebben en de levende slang wordt met een schaar opengereten waarna de gal eruit wordt gehaald. Gal in een plastic zakje, slang weer terug in de mand, afrekenen en Ni How. We besluiten China te willen voelen, niet te bereizen. Is toch ook al niet te doen, achterlijk groot land.
In Yuangshou is het prachtig, een landschap met rotsige puntbergen met daartussen rijstvelden en de rivier de Li. We maken boottochten en huren een dag een fiets. We rijden een dorp binnen en wandelen langs huisjes. We zien een man voor een woning staan en worden brutaal. Mogen we even binnenkijken? Dat kan. Het huisje is te vergelijken met een schuur. Ook al omdat een dik varken er ook woont. We kijken rond terwijl de man en vrouw naar ons lachen. Communiceren is niet mogelijk. We wisselen woorden en gebaren uit terwijl ik constateer dat niets overkomt. Aan de wand hangt een plaat van Mao Tse Tong. “Mao?” wijs en vraag ik. “Mao”, antwoordt hij. Contact. “Mao, good?” vraag ik met m´n duim omhoog en ik zie alweer dat hij er geen bal van begrijpt.
In de stad Guilin fietsen we een terrein van een fabriek op. Op de muur staan hele verhalen, Chinese tekens en schilderingen. Het zal wel over de productie gaan. We lopen de fabriek in en een arbeidster komt ons tegemoet. Ook hier op het eerste gezicht geen geheimen voor ons maar communiceren is niet mogelijk. We krijgen een rondleiding, zien dat het om een linnenfabriek gaat maar begrijpen er verder niet veel van. Af en toe kom je wel een Engelssprekende Chinees tegen. De ene is English teacher en luistert geregeld naar de BBC. Hij is erg aardig, is getrouwd en heeft een kind. “Off course, one child”. We geven hem het boek Ordinary People – leek me wel een toepasselijke titel – ooit verfilmd onder regie van Robert Redford met Donald Shutterland.
Door China reizen blijft werken. Elke volgende kilometer, elk kaartje voor bus of boot, iedere maaltijd, alle overnachtingen; het kost overredingskracht, doorzettingsvermogen en tact om het voor elkaar te krijgen. We maken een lange bootreis over de Xijiang. Het is een halfopen boot met slaapbarakken; we zitten op ons houten bed en kijken om ons heen. We moeten eten wat de pot schaft en krijgen en bordje met rijst, wat groente en vlees. We kunnen het niet thuisbrengen. Zou het hond zijn? We overtuigen elkaar om te eten, we moeten niet verzwakken.
‘s Morgens vroeg, als het nog donker is, komen we doodmoe aan in Shaoqing. Alle hotels zitten vol vanwege een partijcongres. Er is nog een hotel aan de andere kant van de stad. In het park staan hordes Chinezen om half zes Tái Chi uit te oefenen. Aangekomen verlaten juist tientallen Chinezen het hotel. Maar er is geen plaats voor ons, twee barbaren die we zijn. Na een half uur ben ik het zat. Het hotel oogt verlaten en we nemen gewoon intrek in een lege maar beslapen kamer. Even later beginnen ze de kamer schoon te maken. Die nacht zijn wij de enige gasten. Heerlijk verblijf geworden, veel privacy.
