Costa Rica
Vulkaan
Het Zwitserland van Midden-Amerika wordt het wel genoemd. Costa Rica is welvarend, heeft geen leger en is – verhoudingsgewijs in de regio – redelijk vrij gebleven van geweld. Met de gesteldheid van de wegen gaat de vergelijking totaal niet op. We huren een luxe four-wheeldrive in San José en sjezen het land in.
Wat een slechte wegen! Kuilen waar giraffen nog net met hun kop bovenuit steken, zo gaat het grapje. We zoeken tropische stranden en dito regenwouden. Beide zijn hier volop. In de Pelicano Lodge, aan de kust van de Grote Oceaan, is het goed toeven. Op een onmetelijk breed strand vallen we ‘s avonds in slaap als ze we naar de sterrenhemel turen. 
‘s Morgens om zes uur een duik in het kleine zwembad, ontbijten en pleiten. We wandelen door een regenwoud en zien bij de ingang een kolibrie. Nog nooit zoiets gezien. Een piepklein vogeltje met ADHD. Hij hangt in de lucht en z’n vleugeltjes gaan als een versnelde film heen en weer. Voor het blote oog nauwelijks waarneembaar. In het woud is het overweldigend groen en erg vochtig – het lijkt wel een kas – en de dames krijgen de slappe lach terwijl we rustig moeten zijn om bijzondere vogels te spotten. Dat gaat niet lukken.
De natuur? Het is leuk maar er moet wel een borreltje bij. In een lodge in het binnenland zitten de tucans voor onze neus. Prachtig gekleurde vogels, zo groot als raven. Ook wandelen we door een woud tussen de boomtoppen. Een hangbrug van hout en touw spant zich tussen de metershoge bomen. We wiebelen door de bovenste verdieping van het bos.
De Arenal is de bekendste vulkaan van Costa Rica en is sinds 1968 weer actief nadat hij vier eeuwen geslapen had. We rijden naar boven en hebben een prachtig uitzicht op de Arenal; hij rookt slechts. Onze voorkeur gaat uit naar de vallei waar we twee tentjes opzetten om de nacht door te brengen. Ons verblijf staat binnen vijf minuten maar die van Ruud en Anna is nieuw en duurt een uurtje langer. ‘s Nachts, als het echt donker is en de meisjes moeten plassen, begint Arenal te spugen. Vuurballen, gedonder, rook; het is een pracht en we wensen elkaar gelukkig nieuwjaar. Seeing it, doing it, done it!
Op naar het platteland voor een verblijf op een heuse ranch. Godallemachtig, wat stinkt het hier naar de paarden. Als ontbijt zwarte bonen met kots en dan: Get the horses, Hoss. Yeh, pa. And off we go. Als volleerde paardrijders galopperen wij ons over uitgestrekte vlaktes naar een waterval. Als we afstappen zit er een halve meter ruimte tussen onze benen en hebben we pijn aan onze reet. Terugkomen hebben we alleen maar dorst en zuipen we de gehele biervoorraad op. We keren toch weer terug naar de Pelicano Lodge. Prima plek aan de Grote Ocean waar de boys bodysurfen. Moet je toch ook eens gedaan hebben… Aan het eind van de dag spelen we curling met een wit wijntje erbij. De zon zakt weg en de sterren verzamelen zich weer.
Bij het paardrijden krijg ik twee keer buikpijn van het lachen. Eerst als Ruud wil opstappen en het gehele zadel van boven naar beneden trekt. Vanzelf komt hij, en de hele handel, onder het paard te liggen. Vouw mij maar op. Anna doet het dunnetjes over door halverwege te roepen: “Ruud, hij doet het niet”. Anna d’r paard staat op dat moment stil.