Vlees

Eigenlijk vallen ze best wel mee, die Duitsers. Alhoewel. Ik heb laatst een film gezien over de tweede wereldoorlog maar die Duitsers waren toch ook geen lieverdjes.

De eerste keer Duitsland was met mijn ouders, mijn eerste buitenland. Ik was daar wel van onder de indruk. Ik weet nog dat we Aschlaffenburg bezochten. We verbleven ‘s avonds in een klein hotelletje in een bos, we aten reerug en sliepen onder dekbedden van wel vijftig centimeter hoog. Ze zijn wel aardig, die Duitsers, heel behulpzaam, het is er schoon, alles is dik in orde; er mankeert niks aan. Het is leuk voor een dag, omdat je er toch doorheen moet. Voor de rest is het niet ons sfeertje.

Goedbeschouwd zijn wij Duitsland, gelijk Frankrijk, van noord tot zuid en van west tot oost doorgecrost. Maar wat blijft bij? SCHWEINENGEBRAT MIT KNOBLAUCHRAUMSAUS, SALATTELLER UND KARTOFFELNSALAT. En dat dan keihard zeggen in de camper als we onderweg zijn in Germany. Dat is dikke pret, voor ons, als we ‘s morgens zijn vertrokken voor vier weken Italië. Altijd een beetje in de stress, alles weer ingepakt en thuis de boel aan de kant en voort met de geit.

Om een uurtje of vijf stoppen, naar een camping of parkeerterrein en aan de grote Duitse pilsen. Ahhhhhh, de vakantie is begonnen. Dan een restaurant in voor een viertel rote Wein. Und SCHWEINENGEBRAT MIT KNOBLAUCHRAUMSAUS, SALATTELLER UND KARTOFFELNSALAT. Ja? Danke!

Vooral de eerste keer dat we die kregen – ik weet bij god niet meer waar dat was – waren we zwaar onder de indruk. Een biefstuk waar je mes vanzelf door het vlees zakte. Met een heerlijke saus. Veels te veel maar dat weten we bij onze zuiderburen. Geweldig. Opperste geluk. In Zuid-Duitsland, in Münsterland, hebben we min of meer een vaste camping. Super degelijk, efficiënt en schoon, haast eng. De toiletblokken blinken uit in luxe. Je hebt daar eigen badkamers met toilet, wastafels en douche. Een waar genot. ‘s Avonds natuurlijk SCHWEINENGEBRAT MIT KNOBLAUCHRAUMSAUS, SALATTELLER UND KARTOFFELNSALAT. En dan met rode wangen onder de wol. Wat zijn we gelukkig.
Morgen zitten we in Italië.

Duiseland, zo noemde ik als kind mijn eerste buitenland. Mijn moeder zou dat nog vaak herhalen. Duiseland, ik vond het opwindend, de eerste keer in den vreemde. We sliepen in een zwart woud, in een houten hotel en mijn vader bestelde, in het Duits, reerug; wat anders! ‘s Avonds sliepen mijn broer en ik in een gigantische kamer met dekbedden van een halve meter en donzen kussens. We hielden kussengevecht en mijn vader kwam kwaad de kamer in rennen.

Bonn
Europa
1963 – heden
Meppen – Bremen – Hamburg – Kiel – Travemunde – Oberhausen – Dusseldorf – Keulen – Bonn – Würzburg – Freiburg – München – en meer.