Zwitserland
Koebel
Zwitserland hebben ze gemaakt omdat ze een voorbeeld moesten hebben voor de treinbanen van Marklin die wij vroeger hadden toen we nog kind waren. Bergen, valleien, tunnels, koddige huisjes met houtstapeltjes en pittoreske treinstationentjes.
En daar rijden we dan tussendoor. Toen wij daar voor het eerst waren, kampeerden we altijd nog vrij. We zochten een weiland op en maakten ons kampie. Volledig selfsupporting en wars van alle luxe. 
Dus tankten we overal water uit waterkraantjes op idyllische dorpspleintjes. Want de haartjes moesten gewassen worden. Mirjam met een fluitketel boven Joop zijn hoofd. Boven op een berg met uitzicht over het platteland.
Het enige lawaai was van de koeien. Om hun nek hadden ze bellen zo groot als twee vuisten; dus die hoor je wel. De criminele gedachte kwam bij ons boven om er eentje af te halen als zijnde het ultieme Zwitserse souvenir. Toch nooit gedaan. Of gedurfd, want die bruin gevlekte koeien zijn best groot.
Rijdend over het platteland is vrij kamperen geen probleem. Bij de meren des te meer. Vooral van boven ligt elk meer er prachtig bij en we zien het helemaal zitten, aan de rand van het water. Beneden blijkt alles privé te zijn en zien we de rijkdom van de Zwitsers. Dure auto’s op oprijlanen, ommuurde villa’s, omheinde forten en overal het bordje Privat. Het meer van Geneve is een mooi voorbeeld, of eigenlijk een slecht voorbeeld. Nergens kunnen we vrij staan; wel op dure en strak omlijnde interneringskampen. In Geneve nemen we de kabelbaan omhoog en slenteren we door de stad. Ook weer geweest. Grusgott.
